Sophia Sandvoort
Justin Chadwick dobrze znał poprzednie role Vikander i właśnie dlatego uważał, że będzie idealna do roli Sophii. – Ma w sobie siłę, jest dynamiczna, a jednocześnie wrażliwa. Z reguły gra skomplikowane postaci i czyni to absolutnie uczciwie. Po prostu zawsze jest prawdziwa. Chciałem, by Sophia była grana jak współczesna kobieta i Alicia się ze mną zgodziła. W Amsterdamie zapanował wtedy rodzaj oświecenia i kobiety były traktowane niemal na równi z mężczyznami. Pragnąłem, by Christoph Waltz jako Cornelis miał naprawdę silną partnerkę. Vikander starała się nadać postaci prawość. Nie jest ona kobietą, która gotowa jest uciec z pierwszym napotkanym przystojnym młodym mężczyzną. – Cornelis jest człowiekiem, o którego Sophia się naprawdę troszczy, z którym dzieli życie – opowiadała aktorka – i w którym jest zakochana. Gdy pojawia się Jan, dziewczyna początkowo nie chce mieć z nim nic wspólnego, odebrała bardzo chrześcijańskie wychowanie, nie chce porzucać życia z mężem. Ale z czasem pojawia się rozdarcie pomiędzy życiem, jakie prowadzi, a innym, jakie by mogła prowadzić z Janem. W dodatku, chociaż kocha męża, jest młodą kobietą, która nie zaznała namiętności. Gdy jej się to po raz pierwszy przydarza, nie sposób nad tym zapanować.

Alison Owen dodawała: – Myślę, że Sophia jest bardzo młoda i zapalczywa, dlatego jej plan jest niezbyt mądry. Gdyby była trochę starszą, bardziej doświadczoną kobietą, można by jej przypisać głupotę, albo makiaweliczne wyrachowanie, a może obie te rzeczy jednocześnie. Najważniejsze, by postać Sophii miała w sobie wylewność, prostotę i niewinność młodej dziewczyny, która naprawdę wierzy, że to, co robi, jest dobre dla wszystkich. To bardzo trudne zadanie, uchwycić reakcje kogoś, kto dojrzewa; myślę, że Alicia pokazała wszelkie niuanse tego procesu i jako aktorkę czeka ją wielka przyszłość.

Jan Van Loos
Justin Chadwick był bardzo ciekaw pracy z DeHaanem, którego wcześniejsze dokonania znał i cenił. – Widziałem go w filmach niezależnych i podobało mi się, jak oddaje uczucia, często ekstremalne. To była jego pierwsza główna rola, więc był podekscytowany, ja zresztą też. Byłem zdania, że to dobry wybór i potrafi on oddać ducha i wrażliwość artysty, a także niebezpieczeństwa związane z namiętnym uczuciem. Alison Owen też uważała, że zatrudnienie DeHaana to strzał w dziesiątkę: – On ma tyle charyzmy. Gdy się uśmiecha, to jakby słońce wyszło zza chmur i widz ma ochotę patrzeć tylko na niego. W dodatku ma europejski wygląd i doskonale czuje się w kostiumie. DeHaan podkreślał, że ta rola była dla niego wyjątkowa: – Jan to prawdziwy bohater, dąży do celu w imię miłości. Dotąd nie grałem jeszcze tego typu postaci. DeHaan, by zagrać przekonująco artystę, pobierał lekcje malowania od uznanego portrecisty Jima Routleya, którego prace wystawiano m.in. w National Portrait Gallery, i który stworzył obrazy, które widzimy w filmie. DeHaan mówił o nim: – Jest trochę jak filmowy Jan, potrafi niestrudzenie malować i malować. Spotkałem go we Florencji, gdzie ćwiczył siedemnastowieczny styl. Nauczył mnie, jak się zachowywać przed sztalugami. Stereotypowy obraz malarza w filmach to facet, który stoi, patrzy i maluje. W rzeczywistości – a opieraliśmy się na świadectwach i opisach naukowców – malarz wykonywał wiele innych skomplikowanych ruchów, zbliżał się i oddalał od sztalug i portretowanego. Tak nauczyłem się postępować. Vikander komplementowała partnera: – Ma w sobie wielką intensywność. I jest naprawdę sexy. Kevin McKidd zauważył: – Zdarza się, że grając główną rolę, zwłaszcza po raz pierwszy, aktorzy mają tendencję do koncentracji na zadaniu do wykonania i bywają spięci, co utrudnia pracę partnerom. W przypadku Dane’a nic takiego nie miało miejsca. Był otwarty, swobodny, więc świetnie się nam razem grało.

Cornelis Sandvoort
Jedną z pierwszych decyzji obsadowych reżysera było zatrudnienie Christopha Waltza do roli Cornelisa. – W powieści jest sporo starszy, scenariusz zawierał podobne wskazówki – mówił Chadwick. – Ja pomyślałem jednak, że ciekawie będzie nieco go odmłodzić. To bogaty kupiec, który sam zdobył swą fortunę, człowiek pełen sił witalnych – uważałem, że takie postawienie sprawy całą sytuację skomplikuje. Jestem przekonany, że część widowni może się z nim identyfikować. To nie jest trzęsący się starzec, lecz ktoś pewny swej siły i władzy. Obsadzenie Christopha zwiększyło napięcie i poczucie zagrożenia, a jednocześnie wyjaśniało ciepłe uczucia Sophii do Cornelisa. Takie obsadzenie głównych ról sugeruje, że to nie będzie typowe brytyjskie widowisko kostiumowe. A praca z Christophem to doprawdy czysta radość.

Alison Owen chwaliła decyzję reżysera: – W ten sposób oddaliliśmy się od renesansowej tradycji komicznych, często wręcz błazeńskich starych mężów-rogaczy. Oczywiście istniało tu pewne niebezpieczeństwo – Cornelis nie powinien być zbyt sympatyczny, powinien być także niebezpieczny – widz musi przecież zrozumieć, czemu Sophie wybiera malarza. Ale odmłodzenie Cornelisa dodaje, moim zdaniem, wiarygodności intrydze. Współczujemy mu, ale się go obawiamy. Christoph w pełni potrafił oddać taką dwoistość tej postaci. Deborah Moggach, autorka powieściowego pierwowzoru, w pełni zaakceptowała taką, poważną w końcu, zmianę. – Zatrudnienie Christopha dodało nowego wymiaru tej opowieści. Jest młodszy i bardziej atrakcyjny niż się spodziewałam, w ten sposób małżeństwo Cornelisa i Sophii nabrało nowego wymiaru. To nie jest człowiek, który się martwi o swoje interesy i cenne cebulki tulipanów. Na jego twarzy jest też wypisany smutek po utracie poprzedniej żony. DeHaan zauważył natomiast ostrą opozycję pomiędzy Janem a Cornelisem: – Mają skrajnie przeciwstawne dążenia. Mąż Sophii jest biznesmenem, walczy o własną pozycję i bogactwo. Dla Jana bogactwo nie jest ważne, istotne jest, by móc tworzyć. Widać to od razu w ich podejściu do sztuki: Cornelis żąda konkretnych odpowiedzi, Jan uważa, że malowanie portretu powinno toczyć się w sposób swobodny i naturalny. Vikander mówiła o swoim starszym koledze: – Pracowaliśmy razem intensywnie przez trzy pierwsze tygodnie zdjęć. Christoph miał potem inne zawodowe zobowiązania. Na plan wnosił humor, którym odznacza się zresztą i poza nim. A jednocześnie ujmował delikatnością i autentyzmem emocji w najbardziej trudnych scenach.

Maria i Willem
Służąca i sprzedawca ryb, ludzie pracy, są dla mnie sercem filmu – mówił reżyser. – W dodatku, pomiędzy parą grających ich aktorów, Holliday Grainger i Jackiem O'Connellem, pojawiła się unikatowa, wręcz fizycznie odczuwalna chemia. Wierzymy w ich miłość, wierzymy, że są parą. Aktorka tak opowiadała o swej bohaterce: – Maria jest służącą Cornelisa i Sophii, zaprzyjaźnioną z nią z racji zbliżonego wieku. Uczucie Marii i Willema jest nowoczesne: można powiedzieć, w jakiś sposób partnerskie, pozbawione gorączki, jak w przypadku uczucia Sophii i Jana; czasem ukazane nieco dosadnie w swej fizyczności, ale szczere i silne. A przede wszystkim czułe i prawdziwe. Potwierdzał to O'Connell: – To bardzo mocna więź, zmysłowa i solidna. Grainger mówiła o relacjach Sophii i Marii tak: – Nie dość, że pochodzą z podobnego, ubogiego środowiska, to istnieje pomiędzy nimi niewypowiedziana więź, gotowe są sobie pomagać, zanim dramatyczne okoliczności rozdzielą je na zawsze. Grainger chwaliła swego ekranowego partnera: – Odbyliśmy wiele prób, a po nich często pracowaliśmy dalej. Jack nie znosi, gdy coś wydaje się sztuczne. Improwizował podczas naszej pierwszej wspólnej sceny, a jest w tym dobry jak mało kto. Jak improwizować, to tylko z nim. O'Connell zauważył: – Owszem, Willem chce odnieść sukces, podejmuje ryzykowne działania, ale nie ma w nim grama egoizmu. Maria i Willem, w pewnym sensie, są przeciwieństwem trójki pozostałych głównych postaci. Są ludźmi z niższej klasy, ale nie statystami. Tom Stoppard opisał ich z werwą, prezyzyjnie. Ten wigor oddaliśmy z Holly, sporo improwizując i śmiejąc się. Ta radość była ważna dla naszych postaci. No i trzeba było jeszcze pokazać, że Willem jest nieco uzależniony od Marii.